Natura funkcjonuje jako topos i trópos, miejsce wspólne i konglomerat figur, opowieści i obrazów, przestrzeń współistnienia organizmów i mitów. Zamieszkiwanie tak pojętej natury nie jest wyborem, ale kompleksowym dziedzictwem genetycznym i kulturowym. Co więcej, posiada ona niemal liturgiczne możliwości: jej metaforyczność jest nieunikniona i jednocześnie stanowi wybawienie [zob. Haraway 1994: 59]. Pojemna metafora natury jest nieuchronnie skazana …