kolejna odsłona z serii spektakli krzysztofa warlikowskiego dla nowego teatru i jej poświęcona druga odsłona małej kultury współczesnej. czy koniec to spektakl udany, nierozumiany, sztampowy (à la Warlikowski), oferujący rozwiązanie czy niewiele oferujący? na niektóre z tych pytań postarają się odpowiedzieć autorzy mkw. marcin bogucki analizuje różne składowe Końca i jego kolażową strukturę, paweł dobrosielski pyta po co warlikowskiemu Holokaust, olga …
Kategoria: Koniec 12/2010
marcin: antytragedia
Dramaty antyczne i szekspirowskie stanowiły dawniej podstawę teatru Warlikowskiego. W jego interpretacji komedie nabierały jednak rysu tragicznego (Poskromienie złośnicy, Burza), w tragediach zaś dominowała analiza samego mechanizmu niszczącego człowieka (Bachantki, Hamlet). (A)pollonia stanowiła powrót do tego sposobu myślenia, choć mogła dziwić ilustracyjność, z jaką potraktowany został temat ofiary. O ile w (A)pollonii odseparowane od siebie …
olga: o potrzebie struktury wobec „Końca” i o Elizabeth Costello według Warlikowskiego
Kafka czuwa w tych miejscach, w których my zasypiamy. To właśnie pod tym względem Kafka był tu na miejscu. J.M. Coetzee, Elizabeth Costello Zaskakująca jest wielość głosów bezradnych wobec Końca. Głosów o braku struktury, o postaciach defilujących w scenicznych reminiscencjach filmów oraz wcześniejszych spektakli Warlikowskiego, o osobach pozbawionych zakorzenienia i uzasadnienia fabularnego, zrodzonych z osobistych …
paweł: zbędne credo
Warszawiak, jeden z bohaterów Następnego do raju Marka Hłaski, w taki sposób podsumowuje swoją tragiczną historię: „Nigdzie nie można uciec. Zamieniliśmy życie w tak wielki obóz koncentracyjny, że nie potrzeba już nawet drutów kolczastych i strażników, psów i karabinów maszynowych. Wystarczą przecież tacy jak ty, tacy, którzy wierzą w coś, o czym nie są do …