Kilka tygodni temu, wprowadzając do emocjonalnej odsłony mkw pisaliśmy o mniej lub bardziej skrywanych emocjach towarzyszących pracy naukowej: strachu, miłości, cierpieniu, satysfakcji, nienawiści itd. Dziś, zapowiadając odsłonę uniwersytecką również nie możemy ukrywać emocji –  przede wszystkim poczucia niepewności, strachu związanego z toczącymi się zmianami, złości na przeprowadzanie tych zmian bez konsultacji ze środowiskiem naukowym, a może także pewnych nadziei (choćby nadziei na otrzymywanie przez młodych naukowców grantów – nadziei kłócącej się z ogólnym sprzeciwem wobec systemu grantowego, systemu oceny jakości i przeliczania nauki na punkty). Świadomi tego, że dyskusja na temat roli, kształtu, funkcji i celu istnienia uniwersytetu od niedawna, wreszcie, toczy się wyjątkowo żywo – zgodnie z tym, co w wywiadzie z Janem Borowiczem i Filipem Konopczyńskim mówi Marta Zimniak-Hałajko, jej źródła są konserwatywne, wiążą się z różnie motywowanym oporem wobec zmian narzucanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego – postanowiliśmy zaprezentować różnorodne opinie na tamat przemian uniwersytetu, nie podporządkowując ich ani jednej postawie politycznej, ani też pojedynczemu zagadnieniu. Mamy nadzieję, że zaprezentowane w odsłonie teksty okażą się ważnymi głosami w ramach aktualnych debat na temat form pracy naukowej w Polsce. Mamy również nadzieję, że dyskusja – również na naszych łamach – będzie kontynuowana. Zachęcamy do nadsyłania odpowiedzi, polemik i reakcji.

 Odsłonę otwiera wywiad z doktor Martą Zimniak-Hałajko, przez ostatnie lata aktywnie zaangażowaną w sferę administracyjną działań uniwersytetu nie tylko jako uważna obserwatorka i badaczka, ale również jako zastępczyni dyrektora Instytutu Kultury Polskiej ds. naukowych i dydaktycznych. Teksty Cerelii Athanassiou i Jamiego Melrose’a oraz Weroniki Parfianowicz-Vertun pozwalają ujrzeć polskie dyskusje w odniesieniu do sytuacji innych uniwersytetów europejskich (na przykładzie Uniwersytetu Bristolskiego i uniwersytetów czeskich). Bartłomiej Kozek przedstawia krytykę planów wprowadzenia opłat za studia, odwołując się również do kryteriów ważnych dla autorów ewentualnych reform – zwracając uwagę, że tak zwana elastyczność rynku pracy wymaga pracowników przygotowanych wszechstronnie. Z kolei Tomasz Lewiński, niejako w kontraście do głosu Kozka, zarzuca uniwersytetom „nieprzejrzystość” finansową i dyskusję o opłatach za studia proponuje rozpocząć od wprowadzenia większej „otwartości i jawności” uczelni wyższych.

Mamy nadzieję, że teksty wywołają dyskusję i czekamy na reakcję czytelników i czytelniczek!